Gönlüme Gün Doğumu

      ' Mutluluktan yazmaz insan' demişti ismini tam olarak hatırlayamadığım bir üstat. 'Olur mu üstadım kimi zaman mutluluktan yazılır' diyesim gelmişti. Ancak karıştırıp baktığımda sayfalarımı, her birinde ayrı bir hüznüm ikamet etmekteydi, susmuştum... Haklı gibiydi kendince. Sanki içimde bir fırtına kopmadan, talan olmadan ortalık kalem oynamazmış gibiydi. Bir yerinden kırılmadım mı kalp akmıyordu kağıda mürekkebi... 
        Bir süre, hatta uzunca bir süre kapatmıştım tüm defterlerimi, yürek kağıda, kaleme küskündü kendince... İçim... ah içim konuştu durdu kendi kendine, neler fısıldadı neler... Bir suskunluktur gitti...Oysa vakit o vakit der gibi şimdi... Kalem çağırıyor, kağıt çağırıyor üstadım... Hüznüm hala yerli yerinde... Ne diyor Nazım ''hüzün ki en çok yakışandır bize, belki de en çok anladığımız''... Ancak gün doğuyor yüreğime... Bu tan vaktinde artık belki de mutluluktan raks eder kalemimiz...Kim bilir...

         ''Kendimce'', kendinizden bir şeyler bulabilmek ümidiyle...